Echtscheiding. Nou, nee, vechtscheiding. Toen Het Geval haar stutten pakte woonden de kinderen niet thuis. Alleen al dat ontkracht de bewering dat ze door M met de kinderen op straat zou zijn gezet.
Maar goed, de kinderen woonden niet thuis. Dat veranderde na de verlating al vrij snel. De reden daartoe is niet helemaal helder, immers was Het Geval de reden waarom de kinderen buitenshuis waren geplaatst, maar goed. Ze slaagde erin B en C al vlot onder haar hoede te krijgen. Kinderen bij de biologische moeder valt bij veel mensen sowieso wel in goede aarde.
Hoe dan ook, M heeft gedurende langere tijd haar kinderen niet meer kunnen zien. De daarvoor vastgestelde regeling bleek niet meer van kracht te zijn (hoezo niet dan, vraag ik me af) maar goed, M is transgender en dat vinden sommigen raar. Of eng, of weet ik veel wat. Een rechter stuurde de kwestie door naar de Raad voor de Kinderbescherming. Die vonden het ook lastig. Vader transgender? Tja, da’s wel lastig. Overdragen aan een voogdij-instelling. Oh jee. Een transgender als vader. Zou dat gevaarlijk zijn? Effe rustig aan, deadlines doen er nu niet zoveel toe.
Er moest een voogd op, dat was de opdracht, maar ja, die bleek niet opgewassen tegen Het Geval. Heel aarzelend kwam er iets van een omgangsregeling tot stand. Met C, want B was daar ‘natuurlijk’ nog totaal niet tegenopgewassen. Waartegen niet precies? Nou, dat wist Het Geval niet precies duidelijk te maken, maar het leek de voogdij-instelling toch vooral nuttig om uiterst voorzichtig te werk te gaan. Beter niet aan werken dan schuldig worden aan iets engs, nietwaar?
Weet je wat? We voegen er een tweede voogd aan toe. Dan kan niemand later zeggen dat we ons best niet hebben gedaan.
Het liep mis. Of eigenlijk niet eens; het liep voor geen meter en de kwestie werd als een hete aardappel doorgeschoven naar een andere voogdij-instelling. Die hebben het uiteindelijk zover weten te krijgen dat een uiterst rudimentair begin is van wat ooit een omgangsregeling zou kunnen worden tot stand lijkt gekomen.
Als de voortgang in dit tempo doorgaat zal B ergens rond zijn 24e een normaal contact met zijn vader kunnen hebben. Over een jaar of tien dus.
Intussen heeft Het Geval de wereld rond haar persoon ingericht zoals haar belieft. Niet gehinderd door professionals die er ook maar ene reet van snapten. Ze bepaalt wanneer ik thuis mag zijn, ze geeft concrete gedragscodes door, uiterlijk wordt zelfs nauwkeurig omschreven en vastgelegd. Dat vertelt ze mij natuurlijk niet in persoon, daarvoor laten de opeenvolgende voogden zich gewillig gebruiken. Toen ik de huidige voogd enkele weken geleden vroeg hoe ik me daartegen kon verzetten vertelde ze me met een begrijpende (sic) glimlach dat zulks niet mogelijk is. Ik heb geen stem. Ik ben er gewoon niet.
Lijkt me een kwestie van tijd, lijkt me, want ik ga dit niet heel veel langer trekken.
Maar goed, Het Geval heeft bepaald dat reistijd als deel van de omgang dient te worden beschouwd. Niet het tijdstip waarop zij hun oorspronkelijke ouderlijk huis betreden is daarvoor maatgevend, maar het tijdstip waarop hun biologische moeder innig afscheid van hen neemt en ze sterkte wenst. Immers, ze gaan weer dagen en binnenkort zelfs langere tijd doorbrengen met een toch wel wat griezelige persoon die bovendien een minstens zo enge griezel als levenspartner heeft gekozen.
Is dat nou zo erg? Dat tijdstip van overdracht?
Nou, stel je het volgend voor.
Het Geval heeft domicilie gekozen in Middelburg. Ze woont daar met de kinderen. M woont in Amersfoort, samen met mij. Uurtje of twee rijden. Met rechterlijke tussenkomst wordt bepaald dat beide ouders ongeveer de helft van de rit voor hun rekening nemen. Raamsdonksveer dus.
De kinderen hebben schoolvakantie en blijven dus langer. B een week, C wel drie weken.
Het Geval wil een en ander koppelen aan een aansluitend verblijf bij haar ouders, beide woonachtig in Hoevelaken. Een kilometer of vier van waar M en ik wonen.
Overdrachtstijd is normaliter 19.00u in Raamsdonksveer.
Het Geval legt M de keuze voor: 19.00u overdracht in R’veer, of 20.00u in Amersfoort. Bij mij voor de deur dus.
Dat voorstel gaat mank. Mank op de door Het Geval zelf in het leven geroepen regel dat reistijd en verblijfstijd aan haar voorwaarden dienen te voldoen. Dus: 19.00u is overdrachtstijd.
M en ik meenden dat het allemaal niet zo dramatisch was. We gaan vrijdag gewoon naar R’veer, nemen de kinderen over en dan rijden Het Geval en wij min of meer achter elkaar aan naar Amersfoort en Hoevelaken. Beetje gek wel natuurlijk, maar van Het Geval zijn we wel wat gewend.
Maar nee.
Het Geval komt vrijdag niet met de kinderen uit Middelburg aanrijden. Het Geval is, met de kinderen, al enkele dagen in Hoevelaken. Wassegu…?
Je, je snapt het goed. Het Geval gaat vrijdag met de kinderen vanuit Hoevelaken zo’n honderd kilometer rijden naar R’veer. Wij ook, vanuit een straat verder bijna, in Amersfoort.
Nogal verrast stelde M voor de kinderen dan gewoon even in Hoevelaken op te halen. Kan bijna te voet. Het Geval was uiterst stellig in haar reactie. Neen. De kinderen worden op honderd kilometer afstand overgedragen.
In R’veer neemt M de kinderen over en dan gaan wij terugrijden naar Amersfoort. Met in ons kielzog Het Geval, naar haar ouders; niet veel meer dan een paar straten van ons verwijderd.
Mensen, ben ik krankzinnig? Of is iemand anders dat?