In de korte tijd van mijn bestaan meen ik de verschillen in menselijk gedrag in twee groepen te herkennen: mensen en aliens. Aliens niet in de zin als afkomstig van een ander sterrenstelsel of zo, maar simpelweg je handelingen baseren op menselijke gevoelens, een sociale basis voor het handelen of anderzijds het – in mijn ogen – instinctief handelen.
Beide zijn gebaseerd op egoisme, daar ben ik me van bewust. Maar misschien is er toch zoiets als liefde. En misschien kent een deel van de mensheid dat begrip niet. Wel het woord en hoe je daar, zie soaps, opera’s, romans en zo voort mee wordt geacht om te gaan. Intiem worden, zijn. Vertrouwen, maar dan volledig. Zelf heb ik dat mogen beleven en beleef dat nog.
Het andere deel van de mensheid – in deze waarneming – reageert niet uit een diepe toeneiging. Noem het liefde. Noem het overgave, misschien.
Hun reacties zijn in wezen uiterst primitief. Ze zullen je doen geloven dat ze je toegenegen zijn. Ze dragen een liefdevol ogend masker, maar kunnen niet anders dan je in feite gebruiken. Voor een doel dat ze zelf nauwelijks kunnen formuleren.
Het gaat niet alleen om het voortbestaan van het individu. Dat zou je zelfs aan het liefdevolle type kunnen toeschrijven.
Het gaat om schade toe te brengen. Een zucht om macht uit te oefenen. Omdat het kan? Ik weet het niet. Ze zullen er hun eigen kinderen voor opofferen. Ze zullen er hun eigen bestaan aan te gronde laten gaan, maar de zucht tot vernietigen is onbedwingbaar.
Maar wie zijn eigenlijk de aliens? Zelf beschouw ik mezelf als behorend tot het liefdevolle type. Hoewel ik ook wel eens succesvol wraak heb genomen op een mens. Hij was van ‘de andere soort’.
Survival of the fittest. Welke soort zal de komende eeuwen, misschien millennia, overleven? De soort van mijn vrouw en ik? De soort waartoe mijn vader behoorde? En de ouders van mijn vrouw?
Of zijn juist wij de aliens? Zijn juist wij de soort die het niet gaat redden in de komende tijd van verandering?