Een vriendelijke dame vraagt aan C “Is dat je moeder?”
C antwoord resoluut “Nee, hij is mijn vader”.
M gaat door de grond.
Is dat echt gebeurd? Nee, maar dat is een kwestie van tijd. Jaren geleden is door familieleden geprobeerd de kinderen hun biologische vader met haar nieuwe naam aan te laten spreken. Even leek dat te lukken, maar toen Het Geval daar lucht van kreeg was het snel gebeurd. “Hij (!) is je váder, dus hij kan nóóit ‘zij’ zijn. Dat is erin geramd, dat wordt erin geramd. De kinderen mogen onder geen voorwaarde het gevoel krijgen dat M ook maar in de verste verte het gevoel zouden kunnen krijgen dat M misschien toch niet zomaar een kerel is. Soms leidt dat tot lastige situaties. Een nichtje vond het toen raar dat C telkens refereerde aan ‘hij’ en ‘hem’, als ze M bedoelde. Op de vriendelijk bedoelde correctie werd door C behoorlijk venijnig gereageerd.
Een op de een of andere manier ook lachwekkend voorval vond enkele jaren geleden plaats. M en haar dochter C moesten naar het toilet. Ze zaten een paar deurtjes van elkaar verwijderd en iemand daartussenin liet een luide wind.
“Pappa, moet je poepen?” riep C luid.
Eh, wacht even. Pappa? Dit is toch een dames-wc? Zit er een kerel naast me of zo!?
M hield zich muisstil, ook toen C haar vraag iets luider herhaalde. Nadat ze de toiletruimte hadden verlaten maakte M duidelijk dat het misschien beter was een dergelijke situatie te voorkomen. Haar aanroepen of -spreken met haar voornaam kon dan pijnlijke momenten voorkomen.
Een nieuwe oekaze van Het Geval was het gevolg. “Het is natuurlijk volslágen idioot om je ouder met de voornaam aan te spreken. Dat kan écht niet!”