Aan de rand van een riviertje zit een kikker. Ze vraagt zich af of ze nog even het water in zal duiken of nog een tijdje van de zon wil genieten.
Aan de overkant van het water ziet ze beweging. Een schorpioen komt tevoorschijn vanuit de begroeiing. Schrik maakt zich van de kikker meester, maar ze beseft dat de schorpioen haar niet kan bereiken. Zwemmen is immers niet voor hen weggelegd.
Dan spreekt de schorpioen haar aan. “Hallo kikker, ik weet dat we van nature niet echt vrienden zijn, maar ik wil zo graag naar de overkant, waar mijn vriendin woont. Maar zwemmen kan ik niet. Zou jij me alsjeblieft willen halen en mij naar jouw kant brengen?”
“Nou”, zegt de kikker, “ik ben al eerder dierbare familieleden aan jouw soort verloren en ben eigenlijk net zo bang voor jou als voor een ooievaar. Halverwege het water steek je me vast dood. Nee dus.”
Schorpioen: “Maar mijn lieve kikker, ik houd van mijn vriendin! Het zou toch niet zinvol zijn om jou halverwege dood te steken? Dan verdrink ik ook en ziet mijn lieve vriendin me nooit weer terug. Wat denk je nou?”
Kikker denkt. Het klinkt logisch. Schorpioen heeft volop reden om in leven te blijven. Eerlijk gezegd help ik liever dan dat ik iemand teleurstel.
Ze zwemt naar de overkant en laat de schorpioen op haar rug klimmen. De tocht terug wordt aanvaard. Halverwege voelt ze een heftige steek en haar spierkracht neemt in nog geen twee seconden af.
Met haar laatste krachten roept ze “Wat doe je!? Je doodt me!? Dat is toch niet logisch!?”
Ze hoort nog net de laatste woorden van de schorpioen: “Het is niet jóuw logica.”
Lees Het Geval voor Schorpioen. Je zult nooit kunnen begrijpen waarom zij dingen op haar manier doet. Waarom ze gewetenloos haar eigen kinderen misbruikt om anderen te gronde te richten.